Epilog

Nadszedł dzień ślubu Roberta i Ani. Majowy poranek przywitał narzeczonych w Warszawie, po czym każdy poszedł w swoją stronę. Ania z Laurą pojechały do fryzjera, a Robert pojechał do sklepu na ostatnią przymiarkę garnituru. Czuł się zdenerwowany przed tym „wielkim dniem” i wciąż nie był do końca pewny swojej decyzji. Marco ubrany również  w garnitur zauważyłam niepewność na twarzy swojego przyjaciela.

- Będzie dobrze – pocieszył go blondyn, klepiąc w ramię. Oboje przeglądali się w lustrze. Na ostatnią chwilę Robert wybrał swojego drużbę, którym został wychowanek Borussi Dortmund i przyszły tata.

- Musi być dobrze – odpowiedział mu polski napastnik, wchodząc do przebieralni. Wciąż zastanawiał się czy dziecko, które Laura nosi pod sercem jest jego. Był tego niemalże pewien, ale musiał uwierzyć rudowłosej.

Wyszli ze sklepu z dwoma garniturami, koszulami i krawatami do nich pasującymi.

- Zmieniłeś się nie do poznania, Marco – zaczął Lewandowski, wsiadając do samochodu na miejscu kierowcy. Odpalił silnik i odjechał wraz ze swoim przyjacielem, dla którego Polska wydawała się obca.

- To przez ciążę Laury – uśmiechnął się blondyn, obserwują widoki za oknem. Każdy nowy widok był dla niego czymś innym, czymś wartego zapamiętania. – Wydoroślałem trochę…

- Masz jakieś plany co do niej? – nawet nie wiedział co nim wtedy kierowało. Zazdrościł Marco tego wszystkiego.

Jakbym się starał, teraz to ja bym był na jego miejscu.

- Promieniejesz- zaczęła Anna, patrząc na swoją przyjaciółkę, która już była gotowa na uroczystość. Włosy miała spięte i lekko pokręcone, delikatny makijaż dopełniał wszystko, a atłasowa sukienka idealnie leżała na jej ciele.

Nie było widać jeszcze zaokrąglonego brzuszka z czego w tym momencie się cieszyła.

- Naprawdę? – spojrzała Laura na swoje odbicie w lustrze.

- Ciąża ci służy! A Marco musi być w siódmym niebie –  Ania puściła oczko swojej przyjaciółce. Rudowłosa pomogła jej z suknią  ślubną w mieszkaniu panny młodej.

- Czy ja wiem? Naprawdę mu  współczuję, wtedy kiedy mam zachcianki – zaśmiała się Laura – Wtedy to on biega do sklepu na jednej nodze! – obie wybuchły śmiechem po czym do mieszkania weszli panowie.  Marco pocałował  swoją ukochaną  w policzek, a Robert schował się w innym pokoju, by nie patrzeć na swoją przyszłą żonę i nie zapeszyć.  W domu narzeczeni przyjęli błogosławienie od swoich rodziców, po czym wsiedli w wynajętą limuzynę i pojechali do kościoła.

Ceremonia odbyła się perfekcyjnie. Państwo młodzi przypieczętowali swoje wyznanie miłości przed Bogiem, krótkim pocałunkiem, co spotkało się z głośnym aplauzem wśród zebranych.

Laurę nic nie ukuło w serce, kiedy Robert całował Anię.  Przestawała go kochać, bo wiedziała, że nie ma szans. Była marionetką w jego rękach. Teraz musi skupić się na swoim związku z Marco i dziecku, które według jej podejrzeć naprawdę było Roberta, ale nie chciała mu psuć tego jakże idealnego życia.

Wszyscy pojechali do wynajętej restauracji, gdzie całościowo świętowali zawarcie związku małżeńskiego Roberta Lewandowskiego i Ani Stachurskiej.  Oczywiście wśród gości nie zabrakło zawodników Borussi Dortmund wraz ze swoimi żonami.

Rudowłosa wyszła do toalety, by uciec choć na chwilę od hałasu. Spojrzała w lustro i faktycznie się trochę zmieniła. Odseparowała się od Roberta i z dnia na dzień kochała go coraz mniej. Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich Lewandowski.

- To damska toaleta – przypomniała mu rudowłosa, poprawiając swoje włosy. Sprawdził czy w pomieszczeniu nikogo nie ma i zamknął drzwi na klucz.

- Wiem. Muszę z tobą porozmawiać – powiedział – Laura, ja muszę wiedzieć. – zbliżył się do niej – Czy to moje dziecko?

- Nie i przyjmij to wreszcie do wiadomości. Skup się na swoim małżeństwie, a o mnie zapomnij. Tak będzie najlepiej… Jesteśmy tylko i wyłącznie znajomymi… Zrobiłeś nadzieje… - musnęła po raz ostatni jego usta. – A teraz żegnaj na zawsze.

Otworzyła drzwi i wyszła z łazienki zostawiając Lewandowskiego w niemałym osłupieniu.

Czułem się jak ostatni kretyn. Pozwoliłem jej odejść. Ale może tak miało być? 

_______

to no epilog za nami. Dziękuję za wszystkie słowa te z krytyką jak i te milsze.

Było mi naprawdę miło czytać Wasze komentarze, które wywoływały uśmiech na mojej twarzy, szczególni e że w tym czasie bardzo z nim ciężko.

Nie odchodzę, mam jeszcze opowiadanie o Fabio Coentrao, a o Pedro kończę w poniedziałek.

Więcej wiadomości o planowanych opowiadaniach znajdziecie w zakładce LINKOWNIA, a tam w zakładce JUTRO.

Zapraszam i dziękuję! :*