Dwunasty

Przez kolejnych kilka tygodni, Robert i Laura spotykali się prawie regularnie. Dziewczyna skarżyła się na złe samopoczucie, lecz jakoś bagatelizowała objawy, gdyż  w trakcie się przeziębiła i wszystko „zwaliła” na to.  Zostały dokładnie trzy tygodnie do ślubu napastnika z jej  przyjaciółką. Denerwowała się decyzją Roberta, gdyż wciąż nie dał jej jednoznacznej odpowiedzi. Kiedy po kolejnej nocy spędzonej z Marco, dzień przywitała mdłościami, zorientowała się, że coś na pewno musi być nie tak.

- Chodź, pojedziemy do lekarza – blondyn stał przed drzwiami do łazienki i mówił. – Nie podoba mi się to.

Po chwili drzwi się otworzyły i stanęła w nich rudowłosa, ze zdecydowanie pobladłą twarzą.

- Dobrze – wymamrotała i poszła do sypialni się ubrać.  Marco również się ubrał i wyszli z jej mieszkania, kierując się do samochodu.  Na każdych światłach, blondyn dotykał delikatnie policzka swojej dziewczyny, dodając jej otuchy.

Dojechali do przychodni w której na całe szczęście nie było kolejek. Marco zarejestrował swoją dziewczynę  i lekarz od razu ich przyjął.

- Mam pewną teorię, ale wolę się z nią wstrzymać – powiedział i zlecił kilka badań, które musiała wykonać od razu i powiedział by przyszli do niego w wynikami.

- Na pewno masz dzisiaj czas? – spytała, blado się na niego patrząc

- Nie mam dzisiaj treningu – ucałował jej czoło. Złapał jej dłoń i przeszli kilka pokojów dalej, gdzie wykonywali badania. Pobrali Laurze krew i powiedzieli, by przyszła za kilka dni.

W trakcie drogi powrotnej olśniło ją. Teraz zaczęła sobie wszystko układać w głowie. Poranne mdłości, niechęć do jedzenia bądź apetyt za dwóch.

- Zatrzymaj się przy aptece – poprosiła i chwilę później już wyszła z samochodu, zostawiając Marco lekko zdziwionego.

Zakupiła dwa opakowania testów ciążowych, lecz schowała je głęboko w torebce.

Wróciła do samochodu, ale wciąż nie powiedziała piłkarzowi o swoich podejrzeniach. Dojechali pod jej mieszkanie. Weszli do środka i dziewczyna od razu zamknęła się w łazience, biorąc testy ciążowe.

Wykonała oba według instrukcji i poczekała odpowiedni czas. Kiedy testy wykazały te same wyniki, do jej oczu napłynęły łzy.

- Laura, wszystko w porządku? – spytał Marco, zaniepokojony zbyt długim niewychodzeniem dziewczyny z łazienki.

Odkluczyła drzwi i pokazała chłopakowi wynik testu.

- A co to znaczy? – zapytał, wciąż nie rozumiejąc o co chodzi. Poszedł za nią do salonu, patrząc to na nią, to na test.

- Jestem w ciąży! – powiedziała, wtulając się w tors blondyna. Ten wybałuszył oczy ze zdziwienia, odkładając przedmiot na stolik.

- Hej, będzie dobrze! – pocieszał ją, uśmiechając się coraz szerzej. Spojrzała na niego zaskoczona. Nie takiej reakcji się spodziewała.

- Jak to?

- Mam płakać z tego powodu? Owszem, jestem za młody na bycie ojcem, ale jak już się stało to się nie odstanie. Damy radę – ucałował czubek jej nosa, jeszcze mocniej ją do siebie przytulając.

- Kocham cię – powiedziała i dalej chowała głowę w jego torsie.

*

Robert nie rozumiał dlaczego Laura się do niego nie odzywała od kilku dni. Nie odbierała telefonów ani nie odpisywała na wiadomości tekstowe. W końcu postanowił się do niej wybrać.

Wsiadł do samochodu i wciągu kilkunastu minut był pod jej mieszkaniem. Zadzwonił dzwonkiem i po chwili zastał w nich Laurę, w rozciągniętym swetrze, który tak bardzo lubiła.

- Co tu robisz? – spytała ochrypłym głosem, który wskazywał na to, że płakała.

- Martwiłem się. Co się z tobą dzieje? – odpowiedział jej pytaniem na pytanie, po czym wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.

- Źle się czuję. – powiedziała krótko i usiadła na kanapie, nie przejmując się obecnością Roberta. – Doszłam do jednego wniosku. Powinniśmy przestać się spotykać. To musi się skończyć.

Napastnik siedział obok niej lekko zaskoczony jej słowami.

- Jak to? – spytał, patrząc na nią i dotykając swoją dłonią jej. Wyrwała dłoń i schowała ją w rękawie.

- To koniec. Zajmij się ślubem – odpowiedziała obojętnie.

- Laura, co się stało?

- Jestem w ciąży, pasuje? I nie mów na razie nikomu. Tylko wie Marco i teraz ty.

Robert przełknął głośno ślinę.

- To moje dziecko? – spytał po dłuższej chwili ciszy.

- Nie.  – odpowiedziała pewnie, choć sama do końca nie wiedziała czy to prawda.

Napastnik wyszedł z mieszkania Laury lekko oszołomiony słowami jakie usłyszał od rudowłosej.

Usiadł za kierownicą i tępo się w nią wpatrywał.

Zastanawiał się kilkanaście razy nad  odwołaniem ślubu z Anią, ale za każdym razem dochodził do jednego wniosku – że nie potrafi tego zrobić. Kochał  Laurę ale z Anią  łączyło go coś innego. Przywiązanie?

_______

no to macie teraz, porobiło się, nie? :D

Przepraszam za opóźnienie, ale jakoś zapomniałam dodać w piątek-tak jak powinno.

Zaskoczeni?

Za tydzień zapraszam serdecznie na epilog :)