Szósty

Laura była coraz częstszym gościem w domu Lewandowskiego. Rozmawiali ze sobą godzinami, traktowali się jak para starych przyjaciół. Każdego dnia byli sobie coraz bliżsi.

Minął drugi miesiąc odkąd się znają.

Mija ponad miesiąc odkąd ona spotyka się z Marco Reusem.

Minął niecały miesiąc odkąd Robert uświadomił sobie, że podkochuje się w Laurze.

Skończył kolejny trening na którym po raz któryś nie dał z siebie wszystkiego. Był zły na siebie, że pozwolił komuś wejść do głowy i zawładnąć jego myślami. Po raz kolejny dostał ochrzan od trenera, po raz kolejny usiadł za kierownicą samochodu i uderzył w nią z całej siły. Wyjął telefon z kieszeni i wybrał dobrze mu już znany numer.

- Mogłabyś przyjść do mnie wieczorem? Potrzebuję kogoś komu mogę się wygadać… - wypuścił głośno powietrze.

- Oczywiście. Kupić czerwone czy białe wino? A może lepiej piwo?

- Ja się już tym zajmę…

- Chyba zapomniałeś, że jesteś dość rozpoznawalnym piłkarzem – zaśmiała się – To co kupić?

- Piwo. Idziemy po całości – odpowiedział lekko zrezygnowanym głosem.

- Dobrze, w takim razie do zobaczenia.

Rozłączył się nic nie odpowiadając. Spod obiektu treningowego ruszył z piskiem opon i w dość krótkim czasie był w domu.

Rzucił się na swoje łózko, zostawiając torbę w przedpokoju. Spojrzał na ramkę ze zdjęciem swoim i Ani jak stali przytuleni do siebie na tle morza. Westchnął głośno i wziął przedmiot do rąk. Zastanawiał się co tak właściwie czuje do Ani. Był z nią ładnych parę lat i może to po prostu przyzwyczajenie? Nie wiedział dokładnie.

Zaczął gubić się we własnych uczuciach.

Zbudził go dzwonek do drzwi. Wstał  i chwiejnym  krokiem wyszedł z sypialni, przecierając oczy. Spojrzał w lustro i jednym ruchem ręki ogarnął swoją fryzurę.

Otworzył drzwi  i od razu przywitał go szeroki uśmiech rudowłosej. Musnęła jego policzek na przywitanie, przez co wzbudziła w nim przyjemne dreszcze i weszła do mieszkania.  Ściągnęła botki, płaszczyk i wyciągnęła z siatki dwa czteropaki piwa.

- Jak zabraknie to przejdę się jeszcze do sklepu – dodała z uśmiechem, idąc do salonu.

Co jakiś czas patrzała na smutną minę Lewandowskiego.

- To co się dzieje? – spytała i rzuciła jedną puszkę piwa.

Oboje usiedli na dywanie, naprzeciwko siebie.

- Na treningach mi zupełnie nie idzie, na meczach również… Nie wiem już co robię, po co i dla kogo… - upił łyk piwa- Jestem z każdym dnie coraz bardziej beznadziejny. Nie mam sił uśmiechać się do kamer i udzielać krótkich wywiadów.

- Nie jesteś beznadziejny! Po prostu za niedługi czas zrobisz wielki krok w przód. Ślub to coś wielkiego, niezapomnianego ale i stresującego… Grasz przede wszystkim dla siebie, robisz coś co kochasz. Nie jesteś chwilowo w formie, to minie. Zobaczysz – przybliżyła się do niego i dotknęła jego dłoni by dodać mu otuchy – Uwierz mi. Odzyskasz formę i będziesz znów najlepszy!  - uśmiechnęła się do niego i upiła łyk swojego piwa.

Pięć piw i dwa wina później

- A co byś zrobiła, gdybym powiedział ci, że cie kocham? – zaśmiał się  popijając kolejny łyk czerwonego wina. Procenty robiły swoje i śmiali się wniebogłosy.

- Nie mam pojęcia – śmiała się dalej. Nie traktowała poważnie słów wypowiedzianych przez piłkarza. Oboje byli pijani i trzeba było brać poprawkę na zbyt poważne tematy. Lewandowski zbliżył się do niej i poparzył prosto w oczy, dotykając dłonią jej policzka. Musnął jej wargi delikatnie jakby prosił o pozwolenie na więcej. Była lekko zdezorientowana ale tym razem ona popatrzyła mu prosto w jego oczy i wpiła się w jego usta. Ona nie myślała trzeźwo, a jemu się to podobało.  Chwila zapomnienia. Czekał na to od dawna.

Usiadła na nim okrakiem i zarzuciła mu ręce na kark, by po chwili wpleść swoje zgrabne palce w jego kruczoczarne włosy, całując się prawie bez. Objął ją w pasie i błądził dłońmi po jej plecach pod koszulką.

- To idzie w złym kierunku, Robert – przerwała całowanie i odsunęła się do niego, by spojrzeć mu w oczy. – Zapędziliśmy się – dopowiedziała, schodząc z niego  i zaczynając sprzątać puste puszki z dywanu.

- Przepraszam – powiedział, podchodząc do niej – To było silniejsze ode mnie.

- Rozumiem, chwila zapomnienia i zwątpienia przed ślubem. Kochasz Anię, jestem tego pewna. Alkohol zrobił swoje. Zapomnijmy o tym, tak będzie najlepiej. Nie mówmy o tym Ani, zostanie to między nami.

- Dziękuje.

A co jeśli naprawdę przestałem kochać Anię?
_______
jesteśmy na półmetku!
Przepraszam za dość wczesną porę <kilka z was jest jeszcze w szkole> ale chciałam mieć to za sobą, bo muszę się uczyć. Po feriach mam same sprawdziany i poprawy ^^
Pozdrawiam!