Siódmy

Następne dni, Robert spędził samotnie.  Ania znów była w Polsce a Laura spotykała się codziennie z Marco. Lewandowski nie mówił nawet Wojtkowi o tym jak się fatalnie czuje. Zdradził Anię i sam wepchnął miłość swojego życia w ramiona przyjaciela z drużyny.Totalny idiotyzm.

~Robert

Siedziałem w salonie i grał na konsoli, kiedy z laptopa dobiegł dźwięk ze skypa. Zatrzymałem grę  i podszedł do laptopa, sprawdzając kto zakłóca mój spokój.. Uśmiechnąłem się pod nosem kiedy zobaczyłem  kolejne głupie śmieszne zdjęcie swojego przyjaciela z reprezentacji jako zdjęcie profilowe.

Bez wahania odebrałem i usiadłem przed monitorem.

- Jak się miewa mój stary, dobry przyjaciel? – usłyszałem głos bramkarza

- Powiem ci, że fatalnie – odpowiedziałem mu zgodnie z prawdą napastnik.

- A co się stało?

Opowiedziałem wszystko prawie ze szczegółami. Nie mieliśmy przed sobą tajemnic, prędzej czy później bramkarz i tak by się dowiedział ode mnie.

- I ty jeszcze nie powiedziałeś nic tej Laurze o tym co do niej czujesz? Jesteś kretynem – skwitował Wojtek. Tak, jego szczerość jest naprawdę powalająca.

- Dzięki- odpowiedziałem ironicznie – Dodałeś mi otuchy.

- A jak byś się nazwał? Panem idealnym? Marnujesz sobie życie przy Ance. Sam widzisz, że serce mówi ci co innego a ty jeszcze Laurę wepchnąłeś w ramiona Marco. Jesteś skończonym idiotą!

- Twoje słowa są naprawdę nieocenione i optymistyczne. Powiedziałem ci to, żebyś mi chociaż coś doradził, a nie gadał jaki to ja jestem beznadziejny. – prychnąłem.

- Musisz z nią pogadać. Tak szczerze.

- Ona już chyba wie co jest grane po tym jak ostatnio o mało nie wylądowaliśmy w łóżku…

- Myślisz? Mi się wydaje, że odebrała to po prostu jako zabawę po procentach… Spotkaj się z nią i porozmawiajcie poważnie… BEZ ALKOHOLU – ostatnie dwa słowa podkreślił dosadnie.

Przyznałem mu rację i odpowiedziałem, że tak zrobię… Nawet od razu! Rozłączyłem się z nim i wyjąłem telefon z kieszeni, wstukując numer rudowłosej, który znałem już na pamięć. Nie czekałem długo na odebranie telefonu.

- Laura? Moglibyśmy się spotkać? Musimy pogadać… - powiedziałem, nie czekając aż powie ‘cześć’.

Zacząłem chodzić po salonie, stawiając kroki na kształt parkietu, by nie wyjść za linię. Wiem, idiotyczny nawyk, ale taki już jestem.

- Tu Marco – usłyszałem głos swojego kompana z drużyny. Zamurowało mnie. Całe szczęście, że nie powiedziałem o czym muszę porozmawiać z rudowłosą bo od razu bym się spalił. – Laury chwilowo nie ma – dopowiedział. - I nie bardzo zrozumiałem co powiedziałeś. To po polsku?

- Tak, oczywiście… Rozumiem. Przekażesz jej, że dzwoniłem? – spytałem, na co dostałem twierdzącą odpowiedź, wraz z podziękowaniami za to, że poznałem go z nią.

Rozłączyłem się szybko i opadłem na kanapę, wzdychając z bezradności.

I to tyle by było z mojego love story.

~ Laura

- Kto to dzwonił? – spytałam Marco, jak weszłam do domu z bochenkiem chleba w ręku. Zostawiłam blondyna samego bo po co iść do sklepu na rogu i wzbudzać kolejną sensację?

Zdjęłam buty i wiosenną kurtkę, po czym poszłam do kuchni, gdzie po chwili dołączył do mnie Marco.

- Dzwonił Robert… na twoją  komórkę… i wybacz, że odebrałem – powiedział, obejmując mnie w pasie.

Mimo, że od niedawna się spotykamy traktowałam tą znajomość jako coś więcej niż przyjaźń. Podobał mi się i przyznaję się bez bicia. Nie byliśmy oficjalnie parą, bo na to jest stanowczo za wcześnie, ale spotykaliśmy się  jakbyśmy faktycznie byli razem.

- A co chciał? – spytałam odwracając się do niego. Nie miałam mu za złe, że odebrał moją komórkę, chociaż w głębi serca czułam, że mógł dowiedzieć się o czymś o czym nie powinien…

- Chciał się z tobą spotkać i porozmawiać.

- Nie powiedział o co chodzi? – spytałam, na co blondyn pokręcił głową.

W duchu się uspokoiłam, ale na samo imię Robert  na sercu robi mi się cieplej ale zarazem bije jak szalone. Od razu nachodzą mnie wspomnienia z tamtego dnia, kiedy o mało co a nie wydarzyło by się coś czego oboje byśmy żałowali.  Robert mi się podobał ale odpuściłam na starcie, bo wiedziałam że się żeni z moją przyjaciółką. Nie mogłabym jej tego zrobić. Tego zabrania mi moja własna natura, a tamto… to była wina zbyt dużej ilości procentów we krwi. Poniosło nas i tyle.

 ______

i oto siódemka, krótka ale jest! :)

Pozdrawiam! :*