Czwarty

Od tej godziny jedenastej Laura siedziała u mnie i opiekowała się mną jak obłożnie chorym dzieckiem. Nie pozwalała mi wstawać z łóżka, dawała zimne okłady na głowę, bo byłem podobno tak rozpalony, posiłki przynosiła mi również do łóżka na tacy. Złota kobieta! Pod wieczór zacząłem kaszleć, że tynk sypał się z sufitu. Laura siedziała w salonie i pracowała nad omawianiem obrazu, który miał za kilka dni przylecieć z Paryża( tak mi mówiła, jak wychodziła z pokoju), a ja albo spałem albo oglądałem filmy na laptopie. Tak mi się cholernie nudziło, że zawołałem rudowłosą, która po minucie była przy moim łóżku.

- Jak się czujesz? Chcesz czegoś? – zaczęła wypytywać. Ja się uśmiechałem i kręciłem głową.

- W sumie to mam pytanie… Mogłabyś ze mną zostać? Tak na wszelki wypadek … Dam ci jakieś rzeczy Ani…- odezwałem się niepewnie. Nie wiedziałem jak zareaguje na tą propozycję.

- I tak miałam to zrobić, czy tego byś chciał czy nie – zaśmiała się – Nie mogłabym spokojnie wrócić do domu, wiedząc, że narzeczony mojej przyjaciółki umiera z powodu choroby – uśmiechnęła się do mnie serdecznie, a ja wybuchłem śmiechem, przerywając go odrywającym się kaszlem. Rudowłosa zniknęła na chwilę z mojego pokoju, po czym wróciła z syropem i łyżką.

- Znowu to okropne coś? – mruknąłem i skrzywiłem się. Wiecie jaki on był nie dobry?!

- Nie marudź. To ma ci pomóc – nalała na łyżkę  syropu, po czym powiedziała bym otworzył buzię. Zacząłem się  śmiać, dlatego nie udało jej się wlać we mnie medykamentu. Złapałem jej dłoń i wspólnymi siłami udało jej się dać mi to okropieństwo.  Spojrzała mi wprost w oczy i jakby na chwilę się zawiesiła.  Po kilku sekundach otrząsnęła się i wyszła z pokoju, mówiąc ciche ‘przepraszam’. Czy tylko ja się gubię w swoich uczuciach? Usłyszałem dzwoniący telefon, ale nie należał on do mnie. Z salonu usłyszałem jak odbiera i rozmawia po niemiecku. Usłyszałem, że na jutro ma się umówić… Z Marco? Chyba się jednak pomyliłem co do jej uczuć… Muszę się pogodzić z tym… Matko, co ja bredzę! Mam Anię i nikogo więcej nie potrzebuję!

Po pięciu minutach przyszła do mnie z kubkiem gorącej herbaty. Położyła mi ją na stoliku nocnym  i jeszcze raz dotknęłam mojego czoła.

- Gorączka już spada. Jutro powinno być lepiej – powiedziała z uśmiechem wręczając mi kubek.

- Umówiłaś się z Marco? – wypaliłem znienacka, nawet nie myśląc nad tym. Ale ty jesteś głupi, Robert!

- Tak – odpowiedziała krótko i na temat – A co?

- Nie, nic.  – przybrałem obojętny ton – Masz być dla niego wyrozumiała… Nie chcę by zawalał jakieś treningi czy coś… Jest jednym z najlepszych.. – ale ze mnie idiota! Teraz to na pewno się spaliłem w jej oczach.

- Nie ma problemu. Nic nie zawalę – uśmiechnęła się i wyszła z mojego pokoju, lekko przymykając drzwi.

Nie wiem co ona ma w sobie, ale jest naprawdę świetną dziewczyną. Nie znam jej aż tak bardzo jak moja narzeczona, ale widać na pierwszy rzut oka, że jest miła, zaradna… Nasze pierwsze spotkanie nie należało do miłych i widać było, że nie przejęła się aż tak bardzo bo dała sobie wszystko wyjaśnić.

Bez namysłu zawołałem do siebie rudowłosą. Zjawiła się i spytała o co chodzi.

- Chciałem tak z tobą porozmawiać… Chciałem cię bliżej poznać, skoro przyjaźnisz się z Anią, a póki co to wiem jak się poznałyście – uśmiechnąłem się i popiłem herbatę.

Dziewczyna usiadła obok mnie na łóżku.

- A co byś chciał wiedzieć? – spytała, lekko się uśmiechając w moją stronę.

- To może będę zadawać ci pytania a ty będziesz odpowiadać? – zaproponowałem. Znowu wyjdę na skończonego idiotę.

Po dobrych dwóch godzinach rozmawiania, Laura poszła wziąć prysznic, a ja poprawiałem sobie poduszkę. Dowiedziałem się o niej wiele. Wychowywała ją i jej starszego brata matka, bo ojciec zaginął i do tej pory się nie znalazł.  Miała ciężko, gdyż jej matka ledwo wiązała koniec z końcem. Od liceum tak jak i jej brat pracowała dorywczo i pomagała rodzicielce. Wyjechała do Niemiec jak to ujęła – w poszukiwaniu lepszego życia. Tu się z nią zgadzam, w Polsce do niczego się nie dojdzie bez jakichkolwiek kontaktów.  Pomaga matce, wysyłając pieniądze. Zerwała z chłopakiem, gdy przyłapała go na zdradzie.

Niewiarygodne, ile jedna tak krucha osóbka potrafi znieść różnego rodzaju przeciwności losu.

______

przepraszam,że ta późno dodaje, ale mordowałam się z szablonem. Mam nadzieję, że póki co może być i się choć trochę podoba ^^

zaczęłam publikować nowego bloga, o... no własnie to niespodzianka! zapraszam ---> KLIK

Pozdrawiam!